poniedziałek, 18 czerwca 2012

SPOTKANIE ORIENTACYJNE, WIKTOROWO


Wymieńcy - tak nas wszyscy nazywają, a tych nas wszystkich jest około 40 osób. Śmiesznie. My jedziemy tam a oni przyjeżdżają tu. To jednak jesteśmy tymi wymieńcami:)Przez 3 dni dowiadywałam się nowych, ciekawych ale też trochę przerażających rzeczy. Obóz prowadzili Ci którzy wrócili parę lat temu z wymiany i dzielili się z nami swoimi doświadczeniami i przeżyciami. Ale najwspanialsze  w trakcie całego obozu było poznawanie tegorocznych wymieńców. To wręcz  niesamowite jak wiele nas łączyło.  Trzy podstawowe i najważniejsze pytania  : Jak się nazywasz? Skąd jesteś? Gdzie jedziesz? To nic,że później ciężko było sobie przypomnieć odpowiedzi na te pytania. Zrodziła się między nami  więź. Bo tak w sumie rzeczy to byliśmy trochę taki odludkami w swoim gronie znajomych. Najlepsza przyjaciółka nieważne ile by z siebie dała nie potrafiła  poczuć tego co ja. Tego, że wyjeżdżam, że zostawiam to rodzinę, znajomych ale tego ile wydarzy się przez ten rok i co mnie czeka. Ale i tak dziękuje wszystkim moim znajomym i bliskim:* Ten obóz miał na celu pokazanie nam tej wymiany ze wszystkich stron, tych dziwnych też. To całkiem nowe przeżycie. Jedziesz do jakiegoś domu i musisz się dostosować do panujących tam zasad np. była jakaś dziewczyna, która chodziła 6 dni w tygodniu do kościoła, tylko środę miała wolną ! Jak to się mówi rodziny się nie wybiera...:) Podczas obozu zdałam sobie sprawę ile czeka mnie jeszcze przygotowań, pomijając pakowanie oczywiście. Muszę zrobić piękną prezentacje na temat Polski w końcu jadę tam jako ambasadorka Polski i muszę ją ładnie reprezentować, haha. W sobotę pierwszy raz w życiu robiłam pierogi z truskawkami - pyszne polskie jedzonko, którego na pewno nie ma w USA. Muszę nauczyć się jeszcze robić bigos, żurek i coś tam się jeszcze wymyśli. Ponoć w USA muszą jeść trzy warzywa do posiłku. Wiecie co oni uważają za warzywo? Frytki ( ziemniaki) i ketchup (pomidor) i to nie są żarty :) Ale wszystkie te mity i poglądy sama w końcu skomentuje jak tylko się tam zjawie. Czeka mnie bardzo trudna i wyczerpująca podróż samolotem. Mimo że nie mam jeszcze biletu, wiem że na pewno nie dojadę bezpośrednio do USA. Czekają mnie przesiadki i nie wiadomo co jeszcze. No ale czego to się w życiu nie robi, żeby spełnić swoje największe marzenia? Można przed nimi uciekać, choć zawsze się o nich marzyło, ale z taką ukrytą świadomością, że nigdy się one nie spełni. I gdy nagle nasze największe marzenie zaczyna się spełniać są przed nami dwie drogi: jedna prosta wracająca do rzeczywistości i druga kręta prowadząca wprost do naszych marzeń. I którą wybrać? Oczywiście, że tą drugą. Trzeba wierzyć w siebie !

sobota, 16 czerwca 2012

Cześć wszystkim :*
Do wyjazdu zostały jeszcze około 2 miesiące. Szkoła w USA zaczyna się około 20 sierpnia, ja powinnam tam być około 10-15 sierpnia. I jak moje przygotowywania? Bardzo ciężko. Nie dostałam jeszcze dokumentów co blokuje mnie aby wyrobić wizę- bo bez niej przecież nie wyjadę a jak mnie złapią to cóż czeka mnie 30 lat w pudle, lepiej nie ryzykować. Mam przed sobą długą listę rzeczy do których cały czas dopisuje kolejny numerek. Nawet nie chcę mi się myśleć o pakowaniu, no bo co zapakować na cały rok, ze świadomością że wrócę...grubsza. Patrząc na moją zmianę wagi przez różowe okulary to 1kg na miesiąc? Od znajomych słyszałam, że jedzenie tam jest inne niż nasze, bardziej fast-foodowe:) ale przecież damy radę. Codziennie jogging i parę tam innych pierdołek i wrócę niczym gwiazda filmowa, haha. Czy się stresuje? Sama już nie wiem. Ostatnimi dniami jestem trochę poddenerwowana lotem. Większość biletów bezpośrednio do USA jest już zarezerwowane, a lecieć z przesiadkami i jeszcze różnymi liniami to chyba za dużo wyzwanie jak na pierwszy lot samolotem. Co mnie jeszcze drażni? To że wciąż nie potrafię wyobrazić sobie, że będę sama, za oceanem i nie będę mogła przytulić tych, których bardzo kocham. Ale to ponoć jest do przeskoczenia. Czeka mnie rok pełen przygód, nowych doświadczeń. Rok, w którym zmieni się całe moje życie i w którym zmienię się JA.I szczerze mówiąc nie mogę się już doczekać:)